Keizersnede

Keizersnede

Wikipedia: Keizersnede, of sectio caesarea in het Latijn, is de manier van bevallen waarbij de moeder operatief via de buikwand (dus niet via de natuurlijke weg; de vagina) van haar kind(eren) wordt verlost. Het is de meest uitgevoerde operatieve ingreep ter wereld.

Na bijna tien maanden heb ik een nieuwe skill onder de knie: de keizersnede. Omdat mijn  chirurgische vaardigheden nogal wat te wensen over hielden (wat wil je), werd ik in januari en februari voor een training weg gestuurd. Deze training zou eigenlijk zes maanden moeten duren, maar omdat ze me in Canzibe toch wel erg misten werd al vrij snel besloten om deze training slechts twee maanden te laten duren. Ik had één doel: het aanleren van keizersnedes. Nu dacht ik: een keizersnede leren in twee maanden? Uh, help?! Maar onder de bezielende leiding van Dokter Godlimpi had ik het toch al vrij snel onder de knie. De beste man dompelde mij onder in een warm bad van keizersnedes, de één nog complexer dan de andere. En om me meteen maar het diepe in te sturen, want dat is in Zuid-Afrika immers de snelste (en beste?) manier om iets te leren, had ik na twee weken al in mijn eentje ‘keizersnede nachtdienst’. Opnieuw bekroop mij het gevoel, ‘Uh, help?!’. Gelukkig voor mij maar ook vooral voor de patiënten ging het allemaal goed. Na in één nacht een record aantal van drie keizersnedes geheel alleen en zelfstandig te hebben verricht kreeg ik het gevoel toch enigszins iets te kunnen. Maar het blijft een vreemde gewaarwording om zomaar ineens in een buik te staan snijden, er een kind uit te trekken en het bloedbad weer onder controle te krijgen door hier en daar wat lagen weer dicht te hechten. Want daar komt het in feite op neer. Na twee maanden had ik 25 keizersnedes verricht en dat was wel weer genoeg zo. Dus, hoe leer je je skills? ‘See one, do one, teach one’.

Hier in Canzibe is het echter weer een heel ander verhaal. Door gebrek aan artsen ben je hier altijd én anesthesist én chirurg, en soms ook nog operatie-assistent. Dit laatste houdt in dat je zelfs alle instrumenten zelf klaar moet leggen voordat je moet beginnen, en iemand tegenover je hebt die moeite heeft met bevelen als ‘hou deze haak zo vast alstjeblieft? Néé zo!! ‘. Het feit dat je ook zelf de ruggenprik moet zetten, en tijdens het opereren ook nog in de gaten moet houden of de bloeddruk niet ineens omlaag keldert maakt het op z’n zachts uitgedrukt uitdagend. Het management heeft nu echter besloten dat ik alleen maar keizersnedes mag doen als er een back-up arts aanwezig is op het terrein. Met andere woorden, als ik alléén dienst heb moet ik alsnog zes uur op een ambulance wachten, en duurt het soms wel negen uur voordat mijn patiënt geopereerd zal worden. Behoorlijk frustrerend als je bedenkt dat je de patiënt nu zelf had kunnen opereren. Maar aan de andere kant, gaat er iets mis en je patiënt sterft op je tafel, dan heb je ook een probleem. En niet zo’n beetje ook.